tak, Wro, to ładne miasto jest. coraz więcej wskazówek na niebie i ziemi mówi mi, że każde miasto jest ładniejsze od łosroł.
od wczoraj pełzam nosem po ziemi, gdyż nie odrobiłam jeszcze rocznego limitu poturbowań, więc ple ple ple. grudy muldy śniegu ukryte lodowiska itd. pełna koncentracja, skupienie, stateczniki. i bum: oko natrafia na dziwny spory obły kształt. martwy gołąb. stulony, jak siedział, we wrzeciono. niezwykle ładny, lecz leży, jak miejski paproch, w zupełnie nowej roli. zmarzł siedząc na gzymsie i spadł? cholerny koszmar. czasem trwoga podnosi włosy na głowie, kiedy pomyśleć o niemym, straszliwym, beznadziejnym cierpieniu zwierząt. bo rozumiem ludzkie cierpienie. człowiek szuka pomocy wsparcia. skrzypi jęczy. włącza sąsiadów w łańcuszek bólu i zgryzot. paciorki różańca: od świtu do kresu. lecz nie zwierzę. wszystkie te konające gołębie, które nie mają już siły, by poszukać nocnej kryjówki, błąkające się przy cokołach domów lub siedzące osowiale w jakim takim kącie. ból niemoc trwoga, kiedy zaświeci się nocą para wąskich ślepi.
jakiśmy to świat zbudowali, że tak powszednieje nam ból. żyjemy w wielkim bąblu krzyku, którego nie słyszymy.
od wczoraj pełzam nosem po ziemi, gdyż nie odrobiłam jeszcze rocznego limitu poturbowań, więc ple ple ple. grudy muldy śniegu ukryte lodowiska itd. pełna koncentracja, skupienie, stateczniki. i bum: oko natrafia na dziwny spory obły kształt. martwy gołąb. stulony, jak siedział, we wrzeciono. niezwykle ładny, lecz leży, jak miejski paproch, w zupełnie nowej roli. zmarzł siedząc na gzymsie i spadł? cholerny koszmar. czasem trwoga podnosi włosy na głowie, kiedy pomyśleć o niemym, straszliwym, beznadziejnym cierpieniu zwierząt. bo rozumiem ludzkie cierpienie. człowiek szuka pomocy wsparcia. skrzypi jęczy. włącza sąsiadów w łańcuszek bólu i zgryzot. paciorki różańca: od świtu do kresu. lecz nie zwierzę. wszystkie te konające gołębie, które nie mają już siły, by poszukać nocnej kryjówki, błąkające się przy cokołach domów lub siedzące osowiale w jakim takim kącie. ból niemoc trwoga, kiedy zaświeci się nocą para wąskich ślepi.
jakiśmy to świat zbudowali, że tak powszednieje nam ból. żyjemy w wielkim bąblu krzyku, którego nie słyszymy.
Posty
12 komentarzy:
zgroza, zgroza, zgroza...
lub, jak mawia Kurtz: horror horror horror :x
zależy, w którym tłumaczeniu :P
no przesz wim!
e no wydaje mi sie, ze jest coraz lepiej, ze ludzie sa coraz bardziej wrazliwi na cierpienie ludzi i zwierzat, porownaj sobie z wiekami srednimi, albo choc by ze 60 lat temu
a swoja droga spadajac z gzymsu moglby rozbic sie na tysiac golebich krysztalkow
a onże leżał wczoraj wieczorem, a następnie dziś rano. w tej samej pozycji: na pleckach z łapkami przytulonymi do brzuszka. jedno, że miejsce o kilka kroków od wieczornego. roztocza może masowo emigrując spośród piór tak go poniosły?
ach stój!, gdzie mnie wleczesz, szalony!
do jamy!
czuję się dziś, jak ów gołąb.
nie o to do końca chodzi, że ludzie i zwierzęty itd, ale o to, że otacza nas ciche, nieuświadomione cierpienie, którego ani nie miarkujemy, ani nie potrafimy ukoić.
wszyskiego nie zmiarkujesz
Prześlij komentarz