Wesołych Świąt, dzieci śmieci

chcieli bigos, mają bigos

w tem temacie, co i owszem

nie pierdziel!, piernicz

krasnoludek miednicowy

łazienka wylizana
nawet czarne grzyby fugowe [fuga waltornia fagot rożek francuski ple ple ple]
śmierdzi chlorkiem am am
kilo marchwi pół kilo cukrówki pół cebuli zwykłej 4 pomarańcze 3 cytryny dwie paczki krojonych podgrzybków jedna borowików 4 masła 20 jaj ściółkowych 2 mleka 1 duży seler kilo cukru 10 płatów śledziowych kasza manna błyskawiczna płatki owsiane 2 cejlonki ahmad zimowa w torenkach [pomara i jabłko i cynamon] Bieluch serki śmietankowe w trójkącikach giczka cielęca i trybowana cielęcina chlebek
mam większą tężyznę fiz niż borysiigororazwołodia
zatem?
melasa pierniczona

misiunio urodzinsy ma

- czemu ma pan taką żółtą cerę? - w pasmanterii innej nie mieli

czytelnik nieodmiennie zachwyca człowieka odrosłego od familiarnego stylu i poufałości różnych ordynusów, ordynansów i servantów. bufetowa zdemoralizowana wieloletnimi kontaktami z celebrytami lat 50-60-70. pieprzone rysuneczki różnych hejho na filarach i lada do oddawania statków z ostrym cuchem jadłodajni, gdzie zakorzeniony tłuszcz i mokre ściery. Królowa Bufeta skanduje nazwy potraw, mikrofonem ordynuje kuchni... raj komuny. umieram tarzając się w gołąbku w tomacie, kiedy w lansadach serwuje jakiemuś obcemu mi celebrycie epoki szynki spod lady (czarny duży gruby blezer w białe wzory przypominające klockową koronę narzuconą na monstrualny korzuch) surówkę z marchewki, dodając marcheweszzzzka dla pana na ładną cerę...
Gustaw Ha. rzuca zasępione spojrzenie z ołtarzyka wystawionego w głębi bufffffeta...

szumy zlepy trzaski

1. jedna dawna przyjaciółka. że w środku nocy wzięłam wyszłam, bo spać nie mogę. i w nocnym negliżu, jak koszula i szlafrok oraz skarpety i kapcie, powlokłam się ciemnymi i pustymi ulicami, coś jak do baru z najthałksa... (często śnię właśnie Hopperami). dostałam palinkę w długim kieliszku z tulipanowo rozchylonym brzegiem na wysokiej nóżce. barmanką i właścicielem lokalu była przyjaciółka mej wiochnianej młodości. mam niejasne wyrzuty sumienia, z powodu rozstania. bo urwałam znajomość bez wyjaśnień. wtedy uznałam, że ona zatrzymała się na pewnym etapie fajności. fajność akceptująca siebie samą. fajność w postaci sześcianu. cube. jej fajność nie była już fajna dla mnie, a także nie pochwalałam jej entuzjastycznego rozkładania nóg dla wszystkich ciemnoskórych facetów, w których zaczęła obsesyjnie gustować. rozeszło się. może to nie wyrzuty, lecz niesmak? btw, tak więc spotkałam ją bezsennej nocy. wyszli już wszyscy goście, pora była zawrotna. czyśmy mówiły ze sobą, nie wiem. sączyłam z kieliszka. zamierzałam wyjść, spytałam, czy ona też. nie, ona ma kącik sypialny na zapleczu. może ja nie będę szła o tej porze i prześpię się u niej. cóż mówić. lata minęły. w czasach, kiedy były jeszcze budki telefoniczne, stałyśmy w jednej, padał gęsty spokojny śnieg, a my śpiewałyśmy 'Cichą noc' na języki...
2. z inną w jakiejś kozackiej sytuacji [te trupie traumy!, te prosektoryjne storie], że kazano nam pęsetami materiały biologiczne przenosić do takich puszek. ni wu wu nie wiem, co to miało być: puszki były spore, blaszane i okrągłe, więc mogły być bardziej niż trumienkami, relikwiarzami... znaczy, no... nieważne. więc te puszki wysłane były białym atłasem [pokłosie pracy o przenosinach szczątków Słowackiego z Paryża na Wawel] na wysokim, miękkim podkładzie. i pęsetą z jakiejś kadzi wyjmować trzeba było i kompletować części twarzy. ja miałam moje zadanie, koleżanka identyczne. pęsety były dziwaczne. jedno odnóże krótsze, drugie, masywniejsze, okrągłe, podwinięte, jak przerażony psi ogon. zatem ujmowanie tych strzępów utrudnione. ochłapy mlaskały. zdefasonowane, odkształcone nosy, jakieś mięsa, uszy, skóra. ona jest z tych, którzy zamykają oczy na filmie i pytają, czy już, kiedy terminator wyjmuje sobie oko. więc, kiedy zobaczyłam, że złapała pęsetą duży fragment twarzy z trzęsącymi się oczami, powiedziałam, żeby przestała patrzeć...
   

mała wariacja na temat elektryczności

osoby dramatu:
kwa
kierowca nie znający miasta

czas:
piątek, godziny szczytu

miejsce akcji:
trasa między centrum a marsa

czas trwania dramatu:
1,5 h

najpierw kwa myli odnogi i wybiera lewą - drrrrrryyyyyn drrrrryyyn - na trasie łazienkowskiej, potem łapie się kolejne korki najpierw na wylocie w grochowską, potem co chwilę. następnie nie rozpoznaje szacownej ulicy marsa, bo od czasu, kiedy była kurduplem i często znajdowała się w tej plugawej dzielnicy, minęły jakieś setki lat i, kurwa, w ogóle, jak pech to pech. więc przejeżdża się, chujkurwadupacipa, marsa.... a potem, to już kurwa zabić się można, bo nigdzie nie ma nawrotki, tylko jedzie się i jedzie się i jedzie się i jedzie, tak do usranej śmierci. kiedy człowiek widzi białe niedźwiedzie, armie pikpoków, pieprzone renifery i białe myszki, kiedy kończy się świat, wtedy, hen hen przed jakimś boremlasem urywa się płot oddzielający pasma szosy i pojawia się nawijka. kierowca nie znający miasta milczy znacząco, aż czuje się międlony w ustach kamień przekleństwa zdolny wybić kwie oko... no co za porażka!

kic

acoto, azaliż, adlaczegoto?