Wesołych Świąt, dzieci śmieci

chcieli bigos, mają bigos

w tem temacie, co i owszem

nie pierdziel!, piernicz

krasnoludek miednicowy

łazienka wylizana
nawet czarne grzyby fugowe [fuga waltornia fagot rożek francuski ple ple ple]
śmierdzi chlorkiem am am
kilo marchwi pół kilo cukrówki pół cebuli zwykłej 4 pomarańcze 3 cytryny dwie paczki krojonych podgrzybków jedna borowików 4 masła 20 jaj ściółkowych 2 mleka 1 duży seler kilo cukru 10 płatów śledziowych kasza manna błyskawiczna płatki owsiane 2 cejlonki ahmad zimowa w torenkach [pomara i jabłko i cynamon] Bieluch serki śmietankowe w trójkącikach giczka cielęca i trybowana cielęcina chlebek
mam większą tężyznę fiz niż borysiigororazwołodia
zatem?
melasa pierniczona

misiunio urodzinsy ma

- czemu ma pan taką żółtą cerę? - w pasmanterii innej nie mieli

czytelnik nieodmiennie zachwyca człowieka odrosłego od familiarnego stylu i poufałości różnych ordynusów, ordynansów i servantów. bufetowa zdemoralizowana wieloletnimi kontaktami z celebrytami lat 50-60-70. pieprzone rysuneczki różnych hejho na filarach i lada do oddawania statków z ostrym cuchem jadłodajni, gdzie zakorzeniony tłuszcz i mokre ściery. Królowa Bufeta skanduje nazwy potraw, mikrofonem ordynuje kuchni... raj komuny. umieram tarzając się w gołąbku w tomacie, kiedy w lansadach serwuje jakiemuś obcemu mi celebrycie epoki szynki spod lady (czarny duży gruby blezer w białe wzory przypominające klockową koronę narzuconą na monstrualny korzuch) surówkę z marchewki, dodając marcheweszzzzka dla pana na ładną cerę...
Gustaw Ha. rzuca zasępione spojrzenie z ołtarzyka wystawionego w głębi bufffffeta...

szumy zlepy trzaski

1. jedna dawna przyjaciółka. że w środku nocy wzięłam wyszłam, bo spać nie mogę. i w nocnym negliżu, jak koszula i szlafrok oraz skarpety i kapcie, powlokłam się ciemnymi i pustymi ulicami, coś jak do baru z najthałksa... (często śnię właśnie Hopperami). dostałam palinkę w długim kieliszku z tulipanowo rozchylonym brzegiem na wysokiej nóżce. barmanką i właścicielem lokalu była przyjaciółka mej wiochnianej młodości. mam niejasne wyrzuty sumienia, z powodu rozstania. bo urwałam znajomość bez wyjaśnień. wtedy uznałam, że ona zatrzymała się na pewnym etapie fajności. fajność akceptująca siebie samą. fajność w postaci sześcianu. cube. jej fajność nie była już fajna dla mnie, a także nie pochwalałam jej entuzjastycznego rozkładania nóg dla wszystkich ciemnoskórych facetów, w których zaczęła obsesyjnie gustować. rozeszło się. może to nie wyrzuty, lecz niesmak? btw, tak więc spotkałam ją bezsennej nocy. wyszli już wszyscy goście, pora była zawrotna. czyśmy mówiły ze sobą, nie wiem. sączyłam z kieliszka. zamierzałam wyjść, spytałam, czy ona też. nie, ona ma kącik sypialny na zapleczu. może ja nie będę szła o tej porze i prześpię się u niej. cóż mówić. lata minęły. w czasach, kiedy były jeszcze budki telefoniczne, stałyśmy w jednej, padał gęsty spokojny śnieg, a my śpiewałyśmy 'Cichą noc' na języki...
2. z inną w jakiejś kozackiej sytuacji [te trupie traumy!, te prosektoryjne storie], że kazano nam pęsetami materiały biologiczne przenosić do takich puszek. ni wu wu nie wiem, co to miało być: puszki były spore, blaszane i okrągłe, więc mogły być bardziej niż trumienkami, relikwiarzami... znaczy, no... nieważne. więc te puszki wysłane były białym atłasem [pokłosie pracy o przenosinach szczątków Słowackiego z Paryża na Wawel] na wysokim, miękkim podkładzie. i pęsetą z jakiejś kadzi wyjmować trzeba było i kompletować części twarzy. ja miałam moje zadanie, koleżanka identyczne. pęsety były dziwaczne. jedno odnóże krótsze, drugie, masywniejsze, okrągłe, podwinięte, jak przerażony psi ogon. zatem ujmowanie tych strzępów utrudnione. ochłapy mlaskały. zdefasonowane, odkształcone nosy, jakieś mięsa, uszy, skóra. ona jest z tych, którzy zamykają oczy na filmie i pytają, czy już, kiedy terminator wyjmuje sobie oko. więc, kiedy zobaczyłam, że złapała pęsetą duży fragment twarzy z trzęsącymi się oczami, powiedziałam, żeby przestała patrzeć...
   

mała wariacja na temat elektryczności

osoby dramatu:
kwa
kierowca nie znający miasta

czas:
piątek, godziny szczytu

miejsce akcji:
trasa między centrum a marsa

czas trwania dramatu:
1,5 h

najpierw kwa myli odnogi i wybiera lewą - drrrrrryyyyyn drrrrryyyn - na trasie łazienkowskiej, potem łapie się kolejne korki najpierw na wylocie w grochowską, potem co chwilę. następnie nie rozpoznaje szacownej ulicy marsa, bo od czasu, kiedy była kurduplem i często znajdowała się w tej plugawej dzielnicy, minęły jakieś setki lat i, kurwa, w ogóle, jak pech to pech. więc przejeżdża się, chujkurwadupacipa, marsa.... a potem, to już kurwa zabić się można, bo nigdzie nie ma nawrotki, tylko jedzie się i jedzie się i jedzie się i jedzie, tak do usranej śmierci. kiedy człowiek widzi białe niedźwiedzie, armie pikpoków, pieprzone renifery i białe myszki, kiedy kończy się świat, wtedy, hen hen przed jakimś boremlasem urywa się płot oddzielający pasma szosy i pojawia się nawijka. kierowca nie znający miasta milczy znacząco, aż czuje się międlony w ustach kamień przekleństwa zdolny wybić kwie oko... no co za porażka!

kic

acoto, azaliż, adlaczegoto?

Czarol urodzinsy miał

no i mam przyjaciółkę w Delhi!

a - napisali - na onecie , że dzień wcześniej w hotelu była polska impreza! okropnie nieprzyjemne. islamiści, wariaci, nacjonaliści, cholerawiektojeszcze. przypominają się walki Hutu z Tutsi, Tutsi z Hutu oraz HutuiTutsi z misjonarzami chrześcijańskimi. kto z kim by nie walczył, to i tak kończyło się maczetowaniem zakonnic. cuj wie czemu te zakonnice to taka plugawa nacja, że każden jeden monster musi sobie pomaczetować. np. żołnierze napoleońscy nie poprzestający na gwałtach na żyjących (czasem) jeszcze zakonnicach, to wywlekający zakonnice i mnichów z krypt i układający dostojne nieboszczyki w karykaturalnych pozach kopulantów na sobie, albo hiszpański obłęd z okolic Franko, gdzie i duchowni nieboszczycy poddawani byli przemocy fizycznej, po gwałt włącznie...
unde malum.

gorillaz & Kocziczaz. imieninsy.

co mię wkurza niepomiernie,

to, że Sikorskiego sojusznik w majtkach i koszulce pochował. kwestia: czy zamach, czy wypadek i - ewentualnie - kto zamach, jest w tej chwili poza nawiasem, choć na marginesie nawiasu warto zastanowić się nad tym, czemu to to cały czas utajnione [w zamierzchłej przeszłości narzeczony, zwany Kórczakiem, zwierzył sie kwie z tego, iż drży z podniecenia i sika i czeka na odtajnienie po 50-ciu latach tajemnicy wojskowej wokół Sikorskiego... śmy już nie narzeczeństwo, lat minęło xxxxxx, a po 50-ciu utajniono na następne, co przypomniało kwie obu panów: Generała i Kórczaka właśnie].
bo, niby, że w liberatorze do snu układał się... mądrzy mówią, że w liberatorze sukinsyńskie zimno i nawet układając się, zaszyłby się we flanelową pidżamę i - kto wie - sweter z merynosowej wełny. ja także nie bardzo mogę uwierzyć, że zaraz po wejściu na pokład Generał pocwałowałby do swojej kabinki i ledwie liberator oderwał kółka, zzuwałby z siebie odzież, rwąc na strzępy w popłochu, żeby na pewno zdążyć z rozebraniem się do rosołu na big bum. mniejsza o to.
nic mnie jednak tak nie wkurza, jak to, że po wyłowieniu całej tej stalowej trumny, przeprowadzeniu badań i śledztwa, nie ubrano dostojnego nieboszczyka, premiera, do cholery przecież!, sojuszniczego państwa, w należny mundur, lecz, jak żula: w majtkach i koszulce. po prześledzeniu tych wszystkich obrządków i rytuałów śmiertelno-grzebalnych, tak w kontekście kulturowym, jak w historycznym i antropologicznym, dochodzę do wniosku, że zakrawa to na takie prymitywne i pierwotne nasikiwanie na zwłoki pobitego wroga. zresztą... spójrzcie na triumfalne małpy w Odysei kosmicznej 2001, albo zdejmowanie skalpów, czy włóczenie Hektora dookoła murów Troi. i, o ile, stojący na znacznie wyższym poziomie cywilizacyjnym helleński pergamończyk stawiając pomnik własnemu triumfowi, ukazuje pobitego Gala, jako tytana i herosa [czym podnosi także i własną waleczność i siłę, bo, o ile zdeptać karalucha potrafi każdy, - jeśli tylko go dogoni - to już zdeptać słonia umie niewielu]. tek. zatem - osobistem, skromnem zdaniem - pochówek Sikorskiego w majtkach zakrawa na: drwinę?, poniżenie? no właśnie: na co? brytyjski pragmatyzm w połączeniu z kolonializmem daje kuriozalne efekty.
ale, chapeau bas!, wczorajsza uroczystość z bijącym, minorowym, Zygmuntem piękna bardzo!

w Srańsku już święta. centra handlowe penetrowane są przez koboldy w wysokich kołpakach

wycięli

w okolicy domu w ostatnim czasie kilka drzew. przeszkadzają: ptaki siedząc srają na maski zaparkowanych pod drzewami aut, to znów spadają nasiona ple ple ple. więc wycięli. szybka akcja. ludzie w pracy, przyjeżdża ekipa ciach ciach i wracasz z pracy - nie ma drzewa. zatem obecnie pod oknami, na ostańcach, sypiają setki wron i kawek. zasypiają w różnej porze, wzajemnie się budzą, podrażnione kraczą, ciumkają, mlaskają.
kot zakochany w piłeczce kauczukowej. turla nią po podłodze, podaje z łapy do łapy, drybling, naskoki, miaukania, szaleństwa. a powiedziałby mi kto, że piłeczka kauczukowa może być zachwycająca, to nie uwierzyłabym.

ragtime

Walker gra Chopina. Senne niedzielne popoludnie. Altana i ogród zalane leniwym lipcowym światłem. Szlachetne smukłe palce czarnoskórego pianisty biegają, jak nerwowe pająki po klawiszach. Inwersja barwna.

misiunio mówi

że mam byc Prukwoodporna, że najmie mi Wiktora i Jurija z ich beemką na kaliningradzkich nomierach. ta idea, ona kusi: Jurij i Wiktor dowoziliby mnie, jak jakie tlenione kurwiszcze pod stary BUW i czekali w holu, aż skończę zajęcia! blast, byłoby to - hmmm - w pewien paradoksalny sposób urocze. jednak, skoro darowanemu Wiktorowi nie zagląda się w zęby, może pokazać się, że rzeczony posiada pewne defekty. nobless oblige. zatem pozostajemy w kręgu splendid isolation i udajemy sie raczej do izolatki, aniżeli do beemki.

pirszy

śnieg co prawda spadł już wczoraj, a być może, że nawet pozawczoraj, jednak ignorowałam rzeczywistość i przyszło mi zmierzyć się z nią dziś. a zatem nastał śnieg, dzień pierwszy